اثربخشی آموزش از طریق تلفن همراه بر خلاقیت، خودپنداره و خودکارآمدی تحصیلی دانشجویان پیراپزشکی

اهداف: پژوهش حاضر با هدف سنجش تاثیر آموزش از طریق تلفن همراه بر خلاقیت، خودپنداره و خودکارآمدی تحصیلی دانشجویان پیراپزشکی شهر بهبهان انجام گرفت. روش­: یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش­آزمون –پس­آزمون اﺳﺖ. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشکده پیراپزشکی بهبهان بود که در سال 94-95  مشغول به تحصیل بودند و نمونه پژوهشی، دانشجویان رشته رادیولوژی بودند که در این نیمسال مشغول به تحصیل و درس روش­های پرتونگاری را اخذ نمودند. روش نمونه­گیری در ابتدا به صورت تصادفی ساده از بین رشته­های موجود در دانشکده، رشته رادیولوژی انتخاب گردید و در مرحله بعد همه دانشجویان کلاس­ مورد سنجش قرار گرفتند. متغیر وابسته در این پژوهش آموزش از طریق تلفن همراه و متغیرهای مستقل خلاقیت، خودپنداره و خودکارآمدی تحصیلی هستند. یافته­ها:  با توجه به نتایج تحلیل کوواریانس پس از تعدیل نمرات پیش­آزمون، تفاوت بین گروه آزمایش وکنترل در متغیر خلاقیت، خودپنداره و خودکارآمدی معنی­دار بود. همچنین تفاوت در 4 مؤلفه­ خلاقیت(سیالی، ابتکار، انعطاف­پذیری و بسط) و هر 6  مؤلفه خودپنداره(جسمانی، اجتماعی، عقلانی، اخلاقی، آموزشی و خلق و خو) نیز معنی­دار بوده است. نتیجه­گیری: استفاده از تلفن همراه در امر آموزش گروه آزمایش موجب بهبود خلاقیت، خودپنداره و خودکارآمدی تحصیلی آزمودنی­های این گروه نسبت به گروه کنترل شد که از دلایل احتمالی این امر می­توان به ارائه محتوا در قطعات کوچک، تمرین و تکرار با فواصل زمانی و بازخورد به موقع و به کارگیری چندین حس فراگیر، دردسترس بودن این وسیله بدون محدویت زمانی و مکانی، استفاده بیشتر از زمان، اتصال محیط یادگیری غیررسمی به رسمی، اشاره کرد.